Έλεγχος καρδιακής συχνότητας (έλεγχος συχνότητας)

Έλεγχος συχνότητας σημαίνει ότι εσείς και ο γιατρός σας έχετε συμφωνήσει να αποδεχθείτε την κολπική μαρμαρυγή ως πάθηση, αλλά μπορεί να χρειαστεί να ελέγχεται η συχνότητα της καρδιάς (παλμοί ανά λεπτό) για να αποφεύγονται τα συμπτώματα.

Ο έλεγχος της καρδιακής συχνότητας αποτελεί τη θεραπευτική επιλογή όταν ο γιατρός σας δεν ήταν σε θέση να αποκαταστήσει τον φυσιολογικό ρυθμό (ανεπιτυχής προσπάθεια), ή ο γιατρός θεωρεί ότι λόγω της υποκείμενης καρδιακής πάθησής σας, η αποκατάσταση του φυσιολογικού φλεβοκομβικού ρυθμού είναι σχεδόν αδύνατη.

Με φάρμακα

Ο γιατρός σας μπορεί να σας συνταγογραφήσει φάρμακα για την ομαλοποίηση του καρδιακού σας ρυθμού (70-110 παλμοί ανά λεπτό σε κατάσταση ηρεμίας).

Ανάλογα με τα συμπτώματά σας, ο γιατρός μπορεί να επιλέξει αυστηρό έλεγχο συχνότητας (διατήρηση καρδιακής συχνότητας στους περίπου 70-90 παλμούς ανά λεπτό σε κατάσταση ηρεμίας) ή χαλαρό έλεγχο συχνότητας (διατήρηση καρδιακής συχνότητας στους περίπου 100-110 παλμούς ανά λεπτό σε κατάσταση ηρεμίας).

Τα φάρμακα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχο της καρδιακής συχνότητάς σας είναι:

β-αποκλειστές: Αυτά τα φάρμακα επιβραδύνουν την καρδιακή συχνότητα σε ηρεμία, καθώς και κατά τη διάρκεια δραστηριότητας. Αποτελούν συνήθως την πρώτη επιλογή, ανεξάρτητα από την υποκείμενη καρδιοπάθεια.
Αποκλειστές διαύλων ασβεστίου: Αυτά τα φάρμακα ελέγχουν επίσης την καρδιακή συχνότητά σας, αλλά μπορεί να χρειαστεί να αποφευχθούν εάν έχετε καρδιακή ανεπάρκεια ή χαμηλή αρτηριακή πίεση.
Διγοξίνη: Αυτό το φάρμακο ελέγχει την καρδιακή συχνότητα σε ηρεμία, αλλά όχι κατά τη διάρκεια δραστηριότητας. Μπορεί να προστεθεί σε β-αποκλειστές ή λιγότερο συχνά σε αποκλειστές διαύλων ασβεστίου εάν η μία μόνο θεραπεία δεν επιβράδυνε αρκετά την καρδιακή συχνότητα.
Αμιωδαρόνη: Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις ο γιατρός σας μπορεί να αποφασίσει να ελέγξει τον καρδιακό ρυθμό σας με αυτό το φάρμακο μόνο, ή επιπρόσθετα σε β-αποκλειστές. Η αμιωδαρόνη είναι πολύ αποτελεσματική στον έλεγχο της καρδιακής συχνότητας, αλλά έχει σοβαρές παρενέργειες κατά τη χρόνια θεραπεία. Συσσωρεύεται στον θυρεοειδή αδένα, στους πνεύμονες, στο δέρμα κλπ.